шоңғал

зат. жерг. Биік жер, төбе. Түн кемеліне жете ұзарып, күн қоса бастаған кезде оның қанша қосқанын қазақ ш о ң ғ а л д а р д ы көлеңке бойымен өлшеген: «Қаңтарда – қарға адым, ақпанда – ат адым» дейді (Қазақст. ауыл шаруаш., 1968, №3, 62). – Кішкене қарындасым жолай қайтыс болды… Бір ш о ң ғ а л д ы ң түбіне сәбидің өлігін тасалаған болдық (Жұлдыз, 1973, №5, 176). Шағыл баурайындағы ш о ң ғ а л д а р келелі үлектей бір қорым, мол шоғыр (Лен. жас., 05. 11. 1971, 2).